Strona:Lucjan Siemieński-Portrety literackie.djvu/206

 — Czy widzisz anioła?
 — Widzę.
 — Czy widzisz dwóch aniołów?
 — Widzę dwóch.
 — Czy niewidzisz trzech.
 — Widzę. I tak doszło do siedmiu.
 — A mnie czy widzisz?
 — Widzę.
 — Czy widzisz jaki grób?
 — Widzę.
 — Jest-li on kamienny, czy marmurowy?
 — Kamienny.
 — Pocałuj anioła....
 I usłyszano jak dziewczyna pocałowała kogoś, zapewne własną rękę. Tym sposobem zadał wiele jeszcze pytań w tym rodzaju; co jednak nie bardzo zbudowało widzów téj sceny.
 Drugi figiel również niebardzo zaimponował. Prosił on obecnych aby spisali swoje nazwiska na świstku papieru, poczem świstek ten spalił w oczach widzów a dziewczynce kazał podnieść papier jaki u nóg jéj spadnie. Po chwili wystawił rękę do gabinetu gdzie była dziewczynka i odebrał od niéj karteczkę zapieczętowaną lichą massońską pieczątką.