Strona:Lucjan Siemieński-Portrety literackie.djvu/251

Domyślam się co tu Wpanią sprowadza. Czy stoisz po stronie nieposłusznych?
 Chciałam odpowiedzieć!
 „— Dosyć już, ani słowa — dodała przerywając; dziś wieczór pogadamy o tém. Książe Pan niepomału gryzie się tém szaleństwem, niepotrzeba go dręczyć.
 „W rzeczy saméj znalazłem smutnie usposobionego starego księcia, co oddziaływało na towarzystwo zebrane w salonie. Rozmowa téż była urywaną. Pani Wartensleben dała znać, że niezejdzie do salonu z powodu migreny; a książę Ludwik co chwila wybiegał, niemogąc na miejscu dosiedzieć. Rodzice jednak zdawali się niezwracać na to uwagi. Stara księżna wcześnie pożegnała kompanię i dała mi znak żebym poszła za nią. Znalazłszy się sama w jéj apartamencie, rzekła do mnie:
 „— Powiedzże mi, z jaką misyą przybywasz od tych nieszczęśliwych dzieci? Gdzie jest jego żona?
 „Wahałam się odpowiedzieć.
 „— Mówże gdzie jest? Nielękaj się mego gniewu.
 „— Tutaj! — odrzekłam.
 „Księżna wzdrygnęła się.