jego glossę do znanych słów Ś. Teresy zamkniętych w tekście tych wierszy hiszpańskich:
Vivo sin vivir en mi
Y tan alta vida espero
Que muero porque no muero!
(Żyję nie żyjąc w sobie, a życie którego pragnę tak jest wzniosłe, że umieram dlatego, że meumieram!)
Poeta myśl tę mistyczną tak wyraził:
„Przed życiem czuję, nie przed śmiercią — trwogę —
Bo takie światy widzę tam przed sobą
Że mi ten ziemski, grobową żałobą;
I tém umieram — że umrzeć nie mogę!“
Dotąd drukowano tylko ułamek (Kraków 1858) będący zapewne częścią większego utworu, w duchu tak odpowiednim usposobieniu wieszcza, który pierwszy znalazł u nas ten język niemateryalny i najdelikatniejszych cieniowań, oddający myśli i uczucia z świata tajemnic nadziemskich, język oczyszczonego ducha, co się rozpływa w rozpamiętywaniu rozkoszy niebiańskich zgotowanych tym, co wielką miłością Chrystusa pałali za życia.....
Ten jest bukiet słonecznych kwiatów, którémi posypał naszą ziemię umiłowaną przez niego najczystszą miłością, miłością bez cienia samolubnéj
