Strona:Lucjan Szenwald - Scena przy strumieniu.djvu/59

i — całą ciała szerokością przywarł
do krzaku.

Twarzą oparty o ciernie,
wstrzymując oddech, trwał nieporuszony,
i tylko pragnął, ażeby bezszmernie
biło mu serce.

Puszysty dmuchawiec,
swawolnym wiatrem w krzak zawieruszony,
siadł mu na ustach.

A on patrzał, patrzał
na Annę, która, w promieniach się pławiąc,
stała — tak blisko! że mgiełka najrzadsza
gęstszym welonem przykryłaby rysy,
niż ta odległość mała. Mógłby dłonią
zerwać we włos jej wplecione irysy,
gdyby chciał. Mógłby nawet sięgnąć po nią
i dotknąć haftu, co ja wpół otula,
lecz nie chciał.

Czarno-złocista zazula,
zpod pokryw lotne wysunąwszy błony,
na czoło jego spadła i z furkotem
znów odleciała.

A on, urzeczony,
wciąż patrzał, patrzał, i rozmyślał o tem,
jak Anna może, mając taką kibić,
stojąc tak cicho, ledwo drgając stopa,
z powikłanego rytmu się nie wybić?