Strona:Lucy Maud Montgomery - Ania z Wyspy.djvu/124

cej niż pół tuzina, i... i... kląłem, Aniu... prawie pięknem przekleństwem... i bluźniłem imieniu Bożemu...
 Nastąpiła cisza. Tadzio nie wiedział, co z sobą począć. Czyżby Ania była tak oburzona, że nigdy już nie będzie z nim rozmawiała?
 — Aniu, co ty ze mną zrobisz? — szepnął.
 — Nic, kochanie, sądzę, że jesteś już ukarany.
 — Nie, nie ukarano mnie jeszcze. Nic mi nie zrobiono.
 — Czułeś się bardzo nieszczęśliwy, gdy popełniłeś te złe czyny, prawda?
 — O, tak! — zawołał Tadzio z naciskiem.
 — I właśnie sumienie cię ukarało!
 — Co to jest sumienie? Muszę to wiedzieć.
 — Jest to coś w tobie, Tadziu, co ci zawsze mówi, czy postępujesz słusznie, i co cię czyni nieszczęśliwym, gdy trwasz w złem postępowaniu. Czy tego nie zauważyłeś?
 — Tak, ale nie wiedziałem, co to jest. Wolałbym nie mieć sumienia. Byłoby mi o wiele lepiej. Gdzie jest moje sumienie, Aniu? Muszę to wiedzieć. Czy w brzuchu?
 — Nie, w duszy, — odpowiedziała Ania, rada, że było ciemno, gdyż w poważnych sprawach trzeba zachować powagę.
 — Zdaje mi się, że nie zdołam się go pozbyć, — rzekł Tadzio z westchnieniem. — Czy powiesz to Maryli i pani Linde, Aniu?
 — Nie, kochanie, nikomu o tem nie wspomnę. Żałujesz, że byłeś niegrzeczny, prawda?
 — O, tak!
 — I nigdy już nie będziesz taki niedobry?