Strona:Lucy Maud Montgomery - Ania z Wyspy.djvu/125

 — Nie, ale... — dodał Tadzio ostrożnie, — mogę być znowu zły w inny sposób.
 — Nigdy już nie będziesz mówił brzydkich słów, ani uciekał w niedzielę z kościoła, ani kłamał dla zatajenia swoich występków, prawda?
 — Nie, to się nie opłaci, — rzekł Tadzio.
 — No, dobrze, Tadziu, powiedz teraz Panu Bogu, że żałujesz, i proś Go o przebaczenie.
 — Czy ty mi wybaczyłaś, Aniu?
 — Tak kochanie.
 — W takim razie... — rzekł Tadzio radośnie, — wszystko mi jedno, czy Pan Bóg mi przebaczy, czy nie!
 — Tadziu!
 — O.. będę Go prosił... będę Go prosił... — rzekł Tadzio szybko czując z tonu Ani, że musiał znowu powiedzieć coś okropnego. — Nie mam nic przeciwko temu, żeby Go prosić. Drogi Boże, żal mi bardzo, że byłem dzisiaj taki niegrzeczny, i będę się starał być zawsze w niedzielę dobrym, i proszę, wybacz mi! No, Aniu?
 — Dobrze, a teraz pędź szybko do łóżka, jak grzeczny chłopiec.
 — Doskonale! Wiesz, nie czuję się już teraz tak źle, czuję się o wiele lepiej! Dobranoc!
 — Dobranoc!
 Ania opadła znowu na poduszki, z westchnieniem ulgi. O, jaka była senna! Ale po sekundzie:
 — Aniu...
 Tadzio stał znowu przy jej łóżku. Ania otworzyła oczy.
 — Co się znowu stało, kochanie? — zapytała, starając się ukryć nutę zniecierpliwienia.