Strona:Lucy Maud Montgomery - Ania z Wyspy.djvu/248

i zadowolnić się skromnem ubóstwem, to musisz się pozbyć takich zasad.
 — Dlaczego? — jęknęła Fila. — Dlaczego żąda się, aby żony duchownych wygłaszały tylko pobożne zdania? Ja tego robić nie będę!
 — Czy zakomunikowałaś już rodzinie o swoich zaręczynach? — zapytała Priscilla, karmiąc kota Magdy resztkami swego śniadania.
 Fila skinęła głową.
 — Jak to przyjęli?
 — O, matka awanturowała się! Ale ja byłam nieugięta jak skała, ja, Filipa Gordon, która nigdy nie mogłam się zdobyć na stanowczość! Ojciec był spokojniejszy. Jego ojciec też był pastorem, ma więc dla sukienki duchownej sentyment. Gdy mama uspokoiła się trochę, sprowadziłam Jasia do nas, a rodzice bardzo go polubili. Ale mama w każdej rozmowie robiła okropne aluzje do nadziei, jakie co do mnie żywiła. O, droga moich tegorocznych wakacyj nie była usiana różami, moje kochane! Ale zwyciężyłam i zdobyłam swego Jasia. Reszta mnie nie obchodzi!
 — Ciebie! — rzekła ciotka Jakóbina ponuro.
 — Ani Jasia! — odpowiedziała Fila. — Widzę, że mu nadal współczujesz. Może mi powiesz, dlaczego? Ja sądzę, że można mu raczej zazdrościć. Zdobywa we mnie rozum, urodę i złote serce!
 — Dobrze, że wiemy, jak mamy traktować twoje słowa, — rzekła ciotka Jakóbina cierpliwie. — Mam nadzieję, że do nieznajomych nie odzywasz się w ten sposób. Coby sobie ludzie pomyśleli?
 — O, nic mnie to nie obchodzi! Nie patrzę na siebie tak, jak inni na mnie patrzą. Jestem przekonana, że czułabym się z tem przeważnie bardzo źle.