Strona:Lucy Maud Montgomery - Ania z Wyspy.djvu/255

przypominając sobie gorzkie doświadczenia z „Pokutą Aweryli“.
 — Co zrobisz z temi dziesięcioma dolarami, Aniu? Może pójdziemy wszyscy do miasta i upijemy się? — zaproponowała Fila.
 — Przehulam je! — zawołała Ania wesoło. — W każdym razie nie są to brudne pieniądze, jak ów czek, który dostałam za swoją ohydną nowelę, reklamującą proszek do pieczenia. Wydałam je użytecznie na rzeczy, których zawsze nienawidziłam i nie mogłam wprost włożyć na siebie.
 — Pomyśleć, że mamy w „Ustroniu Patty“ prawdziwą, żyjącą autorkę! — rzekła Priscilla.
 — Wielka to odpowiedzialność, — rzekła ciotka Jakóbina uroczyście.
 — To prawda, — zgodziła się Priscilla tak samo uroczyście. — Autorzy to kapryśna zgraja. Nigdy nie można przewidzieć, co im wpadnie do głowy. Ania może skopjować którąś z nas.
 — Miałam na myśli, że talent pisarski to wielka odpowiedzialność, — odpowiedziała ciotka Jakóbina surowo. — A mam nadzieję, że Ania rozumie to. Córka moja pisywała nowelki, zanim opuściła kraj. Teraz jednak zwróciła się do wyższych spraw. Mawiała zawsze, że zasadą jej jest: „Nie pisz nigdy ani wiersza, któregobyś nie chciała przeczytać na swoim nagrobku“. Dobrze zrobisz, Aniu, jeżeli się będziesz także trzymała tej zasady, o ile pragniesz się poświęcić literaturze. Chociaż oczywiście, — dodała ciotka Jakóbina szybko, — Elżbieta śmiała się zawsze, mówiąc to. Śmiała się zawsze tak wiele, że nie rozumiem, jak się mogła zdecydować, aby zostać misjonarką. Jestem szczęśliwa, że się tak stało...