Strona:Lucy Maud Montgomery - Ania z Wyspy.djvu/78

ną sierotą, odtrąciła jej brata — jednego z Andrewsów avonlejskich. Ale pycha bywa często ukarana, pocieszyła się Janka.
 Ania uśmiechnęła się w duchu nad myślą, że mogłaby kiedyś żałować, iż nie poślubiła Billa Andrewsa.
 — Spodziewam się, że Bill nie będzie się tem czuł bardzo dotknięty, — rzekła pojednawczo.
 Janka wykonała ruch, jakby rzuciła głowę na poduszkę.
 — O, serce mu od tego nie pęknie. Bill ma na to zbyt wiele zdrowego rozumu. Lubi też Nacię Blewett, a matka wolałaby, aby się ożenił z nią, niż z jakąkolwiek i inną. Taka jest gospodarna i oszczędna. Myślę, że gdy Bill przekona się, że ty go nie chcesz, weźmie Nacię. Proszę cię, nie wspominaj o tem nikomu, dobrze Aniu, przyrzekasz mi to?
 — Oczywiście, — rzekła Ania, która nie pragnęła zupełnie rozgłaszać faktu, że Bill Andrews chciał się z nią ożenić, że ostatecznie wolał ją od Naci Blewett. Od Naci Blewett!
 — A teraz myślę, że najlepiej zrobimy, jeżeli będziemy spały, — zaproponowała Janka.
 Sen przychodził Jance łatwo i szybko. Ale choć nie była podobna do lady Macbeth, postanowiła sobie niewątpliwie zepsuć sen Ani. Ta dziewczyna, której się oświadczono, leżała bezsennie na poduszkach, ale myśli jej dalekie były od romantyzmu. Dopiero następnego ranka mogła się zdobyć na to, aby się nad tem wszystkiem zastanowić z wesołym uśmiechem.
 Gdy Janka poszła do domu — ciągle jeszcze z pewnym chłodem w głosie i zachowaniu, gdyż Ania tak niewdzięcznie i stanowczo odrzuciła zaszczyt związku z ro-