Strona:Lucy Maud Montgomery - Ania z Wyspy.djvu/94

 — Nie powiedziałam, że klęłaś.
 — Owszem, lecz wyglądałaś, jakbyś to chciała powiedzieć. Ale przyznaję, że myśli moje graniczyły z bluźnierstwem. I mam taki katar! Królowo Anno, powiedz mi coś na rozweselenie!
 — Pamiętaj, że w przyszły czwartek wieczorem powrócisz do krainy Olesia i Alfonsa! — rzekła Ania.
 Fila boleśnie potrząsnęła głową.
 — Nie, teraz gdy mam katar, nie potrzeba mi Olesia i Alfonsa. Ale co się z wami stało? Wydajecie się rozpromienione jakimś ogniem wewnętrznym. Co się stało?
 — W przyszłym roku będziemy mieszkały w „Ustroniu Patty“, — rzekła Ania triumfalnie. — Będziemy mieszkały, zwróć na to uwagę, ale nie na pensjonacie! Wynajęłyśmy ten dom, a Stella Maynard przyjeżdża do nas, zaś jej ciotka będzie nam prowadziła gospodarstwo.
 Fila zerwała się, utarła nos i padła przed Anią na kolana.
 — Dziewczęta, dziewczęta, weźcie mnie także! O, będę taka dobra! Jeżeli niema dla mnie pokoju, będę sypiała w małej budzie dla psa w ogrodzie. Widziałam ją. Pozwólcie mi tylko być z wami.
 — Wstań, gąsko.
 — Nie ruszę się z miejsca, aż mi nie oświadczycie, że mogę w przyszłym roku zamieszkać z wami.
 Ania i Priscilla spojrzały po sobie. Potem Ania rzekła wolno:
 — Droga Filo, chętniebyśmy cię miały u siebie, ale pomówmy o tem szczerze. Ja jestem uboga — Prissy jest uboga — Stella Mayrand jest uboga — gospodarstwo nasze będzie bardzo skromne, a nasz stół bardzo biedny. Musia-