Strona:Lucy Maud Montgomery - Dolina Tęczy.djvu/112

skwerach biją kryształowe fontanny i wszędzie rosną kwiaty niebiańskie.
 — Fantazja! — wyszeptała Mary. — Widziałam główną ulicę w Charlottetown, jest naprawdę wspaniała, ale przecież takiej na pewno w niebie niema. To wszystko ślicznie brzmi, co ty mówisz, ale jakoś nie chce mi się w to wierzyć.
 — Och, jakżeby to zabawnie było, gdyby aniołowie tu kiedyś zeszli do nas i o wszystkich tych cudach opowiedzieli, — zawołała swobodnie Flora.
 — Niebo jest jednym wielkim cudem, — oświadczyła Di.
 — W Biblji wcale o tem niema mowy, — zawołała Mary, która ostatnio co niedzielę czytała Biblję pod okiem panny Kornelji i uważała się już za prawdziwy autorytet pod tym względem.
 — Mama twierdzi, że język biblijny jest symboliczny, — zauważyła Nan.
 — To znaczy, że nie jest prawdziwy? — podchwyciła Mary.
 — Nie, niezupełnie, ale wątpię, czy w niebie jest tak, jak sobie wyobrażacie.
 — chciałabym, żeby tam było tak, jak tutaj w Dolinie Tęczy, — rzekła Mary, — żeby można się było tak wesoło bawić i śmiać tak głośno. Zupełnie mi to wystarczy. Niestety, do nieba można dopiero pójść po śmierci, więc poco się mamy teraz głowić, jak tam jest naprawdę? O, Jim już wraca z nałapanemi pstrągami, dzisiaj ja obiecałam je usmażyć.
 — Właściwie my powinniśmy najwięcej wiedzieć o niebie, więcej od Władzia, bo jesteśmy