Strona:Lucy Maud Montgomery - Dolina Tęczy.djvu/151

kłamstwem. Zaznaczyłem to Zuzannie, lecz ona nie chciała słuchać i radziła mi zasnąć, nim woda w butelce ostygnie. Zapowiedziała, że jeżeli nie zasnę natychmiast, to już mi nigdy nie przyniesie gorącej wody, bo chce mi raz na zawsze dać nauczkę.
 — Dlaczego nie pojedziesz do dentysty w Lowbridge, żeby ci usunął ten ząb?
 Władzio zadrżał znowu.
 — On już chciał mi go wyrwać, ale ja nie mogłem, bałem się.
 — Boisz się takiego drobnego bólu? — zapytała Flora zdziwiona.
 Władzio zarumienił się.
 — To będzie straszny ból. Nie znoszę bólów. Ojciec nawet nie namawia mnie na to; czeka, aż sam się zdecyduję.
 — Ale w każdym razie ból ten będzie trwał krótko, — argumentowała Flora. — Jak dasz sobie ząb usunąć, będziesz spał w nocy spokojnie. Mnie raz tylko wyrywano ząb. Przez chwilę jęczałam, a potem ból przeszedł, tylko krew leciała.
 — Właśnie krew jest najgorszą rzeczą, to takie brzydkie, — zawołał Władzio. — O mało nie zemdlałem, gdy Jim zeszłego lata skaleczył sobie nogę. Zuzanna mówiła, że gorzej wyglądałem od Jima. I na jego ranę nie mogłem patrzeć.
 — O, patrz! Tam idzie Dan Reese — zawołała nagle Flora. — Pewnie wyszedł do przystani po ryby.
 — Nienawidzę Dana Reese, — rzekł Władzio.
 — Ja także. Wszyscy go nienawidzimy. Czę-