Strona:Lucy Maud Montgomery - Dolina Tęczy.djvu/178

spływa, jak woda po nagich plecach. Una, podoba ci się ta mufka? Dlaczego nie włożysz rąk?
 Una położyła mufkę na pniu.
 — Nie jest mi zimno, dziękuję ci, — rzekła sztywno.
 — Jak ci się podoba, mnie tam wszystko jedno. Wiecie stara Kitty Alec wróciła na łono kościoła, potulna, jak baranek i nikt nie wie dlaczego. Wszyscy mówią, że to Flora nawróciła Normana Douglasa. Gospodyni jego opowiadała, żeś poszła tam i dałaś mu porządną nauczkę. Prawda to?
 — Poszłam i prosiłam, żeby wrócił do kościoła, — rzekła Flora nieco zmieszana.
 — Patrzcie państwo! — zawołała Mary z uznaniem. — Jabym się na to nie zdobyła. Pani Wilson opowiadała, żeście się strasznie kłócili, ale ty go wreszcie przekonałaś i potem pożerał cię oczami. Słuchaj, czy ojciec wasz będzie jutro odprawiał nabożeństwo?
 — Nie. Ma go zastąpić pan Perry z Charlottetown. Ojciec wyjechał dziś rano do miasta, a pan Perry ma przyjechać wieczorem.
 — Czułam, że coś jest w powietrzu, chociaż stara Marta nie chciała mi nic powiedzieć. Wiedziałam, że bez powodu nie zabijałaby koguta.
 — Koguta? O jakim kogucie mówisz? — zawołała Flora, blednąc nagle.
 — Nie wiem jaki kogut. Nie widziałam go. Jak odbierała masło, które przyniosłam od pani Elliott, powiedziała, że musi pójść do szopy i zabić koguta na jutrzejszy obiad.
 Flora zerwała się z pnia.