Strona:Lucy Maud Montgomery - Dolina Tęczy.djvu/203

oświetlonego pokoju. Wsparłszy się dłońmi o stół, czekała. Wyglądała dzisiaj bardzo ładnie w swej czarnej, długiej stylowej sukni. Na szyi miała bogatą kolję z szafirów, jedyny pozostały klejnot rodzinny. Spacer po mroźnem powietrzu zabarwił jej policzki dziewczęcym rumieńcem, lecz stalowo-błękitne jej oczy były zimne, jak noc zimowa. Stała w milczącem oczekiwaniu, które wreszcie odważyła się przerwać Rozalja.
 — Heleno, był tu dzisiaj pan Meredith.
 — Tak?
 — I — zaproponował mi małżeństwo.
 — Byłam na to przygotowana. Oczywiście odmówiłaś mu?
 — Nie.
 — Rozaljo — Helena zacisnęła dłonie i postąpiła parę kroków naprzód. — Chcesz mi powiedzieć, żeś przyjęła jego oświadczyny?
 — Nie, nie.
 Helena odzyskała na nowo równowagę.
 — Więc, jak postąpiłaś?
 Prosiłam go, żeby mi zostawił kilka dni do namysłu.
 — Zupełnie zbyteczne, — rzekła Helena zimno, — bo przecież właściwie jest tylko jedna odpowiedź, na jaką się możesz zdobyć.
 Rozalja podniosła w górę ręce z rozpaczą.
 — Heleno, — zawołała bezdźwięcznym głosem. — Kocham Johna Mereditha i pragnę zostać jego żoną. Zechcesz mnie zwolnić z danej ci obietnicy?
 — Nie, — odparła Helena, drżąc na całem ciele.