Strona:Lucy Maud Montgomery - Dolina Tęczy.djvu/210

Drew nikt na tem nie przyłapał. A co do modlitwy, to ty podobno w zeszłym tygodniu podczas modlitwy zrobiłeś jakiś okropny skandal. Już wszyscy o tem mówią.
 — Dlaczego? Blythe‘owie tak samo byli w to zamieszani, jak i my, — zawołała Flora z godnością. — Przedewszystkiem pomysł dala nam Nan Blythe, a Władek wziął pierwszą nagrodę.
 — W każdym razie wy ponosicie za to odpowiedzialność. Nie zwróciłoby to niczyjej uwagi, gdybyście nie urządzili tego na cmentarzu.
 — Uważam, że cmentarz jest najbardziej odpowiedniem miejscem do odprawiania modlitwy, — odparł Jerry.
 — Diakon Hazard przejeżdżał właśnie obok cmentarza, gdyście się modlili, — ciągnęła dalej Mary — i widział was wszystkich z rękami skrzyżowanemi na brzuchach. Jęczeliście podobno przy każdem zdaniu. Był pewny, że kpicie z niego.
 — Wcale się nie mylił, — oznajmił Jerry bezczelnie. — Tylko, niestety, wcale go nie widziałem. Był to poprostu zwykły przypadek. Ja tam nie modliłem się poważnie, bo wiedziałem, że i tak nie dostanę nagrody. Robiłem jak najbardziej śmieszne miny. Władek Blythe zato potrafi się modlić prawdziwie, nawet ojcu dotrzymałby placu.
 — Z nas wszystkich tylko Una lubi się szczerze modlić, — zauważyła Flora w zamyśleniu.
 — Jeżeli ludzie gorszą się naszą modlitwą, to więcej tego nie powtórzymy, — westchnęła Una.
 — Głuptasy! Możecie się modlić, ile się wam podoba, tylko nie na cmentarzu i nie róbcie z tego