Strona:Lucy Maud Montgomery - Dolina Tęczy.djvu/65

poprostu marnuje wszystko, a mnie to działa na nerwy.
 Po skończonych zajęciach w szkole wszyscy wybierali się do Doliny Tęczy. Mary nie chciała się bawić na cmentarzu, twierdząc, że boi się duchów.
 — Tam wcale duchów niema, — perswadował Jim Blythe.
 — O, czyżby?
 — A widziałaś jakiegoś ducha?
 — Nie jednego, — rzekła Mary z przeświadczeniem.
 — Jak one wyglądają? — zapytał Karolek.
 — Strasznie. Wszystkie ubrane na biało, z kościstemi rękami i nogami.
 — A co one robią? — pytała zaciekawiona Una.
 — Biegają, jakby się z piekła wyrwały, — odparła Mary, lecz spotkawszy się w tej chwili ze wzrokiem Władzia, zarumieniła się nagle. Władzio wywierał na nią dziwny wpływ. Wyznała nawet dziewczynkom z plebanji, że jego oczy ją denerwują.
 — Gdy spojrzy na mnie, przypominam sobie wszystkie swoje grzechy, — mówiła, — a przecież nie chciałabym o nich myśleć.
 Jim był ulubieńcem Mary. Gdy zabierał ją z sobą na facjatkę w Złotym Brzegu i pokazywał jej dawne zbiory kapitana Jima Boyda, była najbardziej szczęśliwa. Zdobyła również serce Karola dzięki temu, że interesowała się życiem mrówek. Nie ulegało wątpliwości, że Mary lepiej żyła z