Strona:Lucy Maud Montgomery - Dolina Tęczy.djvu/93

 — Wątpię, czy Mary w przyszłości będzie do ciebie podobna, — odparła ponuro panna Kornelja. — Posiada zupełnie inne usposobienie, ale przecież to także ludzkie stworzenie i trzeba zbawić jej grzeszną duszyczkę. Naszykowałam już skrócony katechizm i małą szczoteczkę do zębów, aby odrazu zabrać się do dzieła.
 Mary przyjęła tę wiadomość z rozradowaniem.
 — Mam więcej szczęścia, niż przypuszczałam, rzekła.
 — Musisz być grzeczna u pani Elliott, — zauważyła Nan.
 — I to się zrobi, — zarumieniła się Mary. — Wiem, jak się trzeba zachować tak samo, jak i ty wiesz, Nan Blythe.
 — Nie wolno ci używać brzydkich wyrazów, Mary, — dorzuciła Una lękliwie.
 — Stara gotowaby jeszcze umrzeć ze zgorszenia, — zaśmiała się Mary, ukazując rząd białych lśniących zębów. — Ale ty się nie martw, Una. Sam miód będzie płynął z moich ust. Będę miękka, jak twaróg.
 — Nie wolno ci kłamać, — dorzuciła Flora.
 — Nawet gdyby chciano mnie zbić? — zdziwiła się Mary.
 — Pani Elliott nigdy cię bić nie będzie, — zawołała Di.
 — Czyżby? — zapytała Mary niedowierzająco. — Jak dostanę się do takiego domu, gdzie mnie nikt bić nie będzie, gotowam pomyśleć, że jestem w niebie. Nie bójcie się, nie będę kłamać. Sama nie lubię, jak mnie do tego zmuszają.