Strona:Lucy Maud Montgomery - Rilla ze Złotego Brzegu.djvu/91

ciągnąć do wojska, — szeptała młoda mężatka z za Portu.
 — Jestem przerażona, — rzekła bojaźliwie pani Jimowa Howard, — jestem przerażona, że Jim zechce się zaciągnąć i boję się, z drugiej strony, że może stracić przeze mnie do tego ochotę.
 — Wojna zakończy się na Boże Narodzenie, — mówił Joe Vickers.
 — Niechaj narody europejskie walczą z sobą, — zaperzał się Adam Reese.
 — Jak był małym chłopcem, nieraz dostawał ode mnie baty, — wrzeszczał Norman Douglas, mając prawdopodobnie na myśli jednego z młodych ochotników. — Tak, panie, biłem go, ile sił starczyło, a teraz jaki zuch z niego.
 — Egzystencja Państwa Brytyjskiego znajduje się w bardzo ryzykownej sytuacji, — dowodził pastor Metodystów.
 — Jednakże mundury mają specjalny urok, — wzdychała Irena Howard.
 — Wojna ta jest raczej wojną handlową i nie warto, aby Kanadyjczycy przelewali swą młodą krew, — twierdził jakiś nieznajomy z hotelu.
 — Blythe‘owie przyjmują to wyjątkowo spokojnie, — uśmiechała się Kasia Drew.
 — Młodzież żądna jest przygód, — charkotał Natan Crawford.
 — Mam bezwzględne zaufanie do Kitchenera, — mówił doktór z za Portu.
 — „Daleka, daleka droga prowadzi do Tipperary“, — mruczał Ryszard Mac Allister.