Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/120

które zresztą jest mi obojętne, i od usprawiedliwiania się, któreby mnie nie przekonało.
 — Cierpliwości, Rolandzie! Nie chcę mówić z tobą w obecności twych przyjaciół, Będziesz mi wdzięczny za tę okoliczność.
 — Wdzięczny? — zaśmiał się hrabia.
 — Tak; ale wierz mi, że lepiej będzie, gdy się tymczasem na tym punkcie zatrzymamy. Niebawem będziesz wolny; wówczas też będziemy mogli rozmówić się otwarcie...jeśli naturalnie zgodzisz się na to.
 — Aby ci dogodzić, gotów jestem pożegnać swych gości.
 — Nie śpieszy mi się zbytnio. Poczekam.
 W godzinę później salony pałacu przy ulicy Ś-go Pawła były puste, Uwięzienie Ludwika położyło koniec zabawie i każdy zrozumiał konieczność prędkiego wyniesienia się do domu.
 — Przejdźmy do mego gabinetu — rzekł Roland do Cyrana — będziemy tam mogli swobodniej rozmawiać.
 Rinaldo, który już powrócił do domu, wziął świecznik i udał się naprzód, oświetlając drogę rozmawiającym, Gdy weszli do gabinetu, Roland odprawił służącego.
 — Czy jesteśmy zupełnie sami? — zapytał Cyrano.
 —Tak. Lecz naco ta wielka tajemniczość?
 — To, co ci mam powiedzieć, nie powinno być słyszane przez nikogo więcej, prócz nas dwóch, Wymaga tego twoja godność?
 — Moja godność?
 — Tak, a zarazem twoja miłość własna, Dla twego dobra jedynie wymagam jak największej ostrożności, gdyż co się mnie tyczy, zwłaszcza po tem, co tu zaszło, mało mnie obchodzi, czy ktoś