Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/123

 Roland śmiać się zaczął.
 Cyrano powtórzył z naciskiem:
 — Tak lub inaczej, polubownie lub przemocą zdobędę ją — bądź tego pewny.
 Taka pewność siebie brzmiała w tych słowach, że śmiech zamarł na ustach hrabiego.
 — Skończywszy z tą kwest ją — podjął Cyrano — pogadamy teraz, jeśli pozwolisz, o tobie, W tym głównie celu tu przyszedłem.
 — O mnie?
 — Tak. Nadeszła chwila, w której wypada opowiedzieć ci pewną historyjkę, tak dalece dla rodziny de Lembrat zajmującą, że ojciec twój zadał sobie pracę opisania całej własną ręką.
 — Nie znam tego pisma.
 — Byłoby lepiej dla ciebie, żebyś go nigdy nie poznawał. Ale silne choroby wymagają silnych leków.
 — Jakiż wstęp rozwlekły! Możnaby sądzić, że zabierasz się do wygłoszenia wyroku na mnie.
 — Kto wie? — rzekł tajemniczo Cyrano.
 I głosem dobrotliwym, któremu dodawał szczególnego znaczenia uśmiech ironiczny, dodał:
 — Usiądź, Rolandzie. Zdaje mi się, że drżysz?
 — Dziękuję — odparł oschle hrabia, odsuwając kolanem podane sobie krzesło.
 — Jak chcesz, Słuchaj zatem. Opowiadanie moje zmieni niewątpliwie cały porządek twych myśli i projektów.
 Roland wzruszył ramionami i przybrał minę zniecierpliwioną.
 — Zaczynam — rzekł poeta.
 — Hrabia de Lembrat, twój ojciec — Cyrano położył umyślny nacisk na ostatnie słowa — był magnatem nadzwyczaj dbałym o świetność swego rodu i pragnął najbardziej, aby ten ród odżył i utrwa-