Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/163

któremu polecił, aby konia jego odprowadził do stajni, a zrobiwszy to, rzucił się na łóżko w ubraniu, w chwili, gdy zegar pobliskiego kościołka wydzwonił godzinę dziewiątą.
 W godzinę później, hrabia Roland de Lembrat, który powracał z odwiedzin u margrabiego de Faventines, wchodził do swego pałacu w eskorcie uzbrojonych służących z pochodniami — ostrożność ta bowiem była niezbędna w porze nocnej, gdy zaraz z zapadnięciem mroku Paryż napełniał się gromadami podejrzanych włóczęgów.
 Gdy hrabia udał się do swej sypialni, niebawem ktoś lekko zapukał.
 — Czy to ty, Blazjuszu? — zapytał, leżąc już w łóżku.
 — Tak, jaśnie panie.
 — Czego chcesz?
 — Człowiek jakiś domaga się gwałtownie, aby go wpuścić.
 — O jedenastej w nocy! Niech idzie sobie do diabła!
 — Mówi, że to sprawa niecierpiąca zwłoki. Idzie o pana de Cyrano.
 — Zapal światło i wprowadź tego człowieka. Ale jeśli okaże się, że bez powodu mnie niepokoił. biada jemu — i tobie!
 Blazjusz otworzył wówczas szeroko drzwi, które dotąd były tylko uchylone, i wszedł, trzymając zapaloną świecę.
 Za jego plecami kurczył się w śmiesznie uniżonych pokłonach chuderlawy staruszek, którego poznaliśmy u Gonina — poeta andegaweński, adept wielkiego Cyrana, Matus Lascot nareszcie!
 Miał on minę tak żałosną, tak zabawnie dygotał od chłodu, czy strachu, taki był szczerze komiczny w swym zatłuszczonym kaftanie i za krót-