Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/164

kich spodeńkach, że hrabia nie mógł wytrzymać i parsknął mu śmiechem w oczy.
 —Przyznaj, mój zuchu, że jestem bardzo łaskawy. A teraz dowiedz, żeś wart tej łaskawości, wyjawiając coś naprawdę ciekawego. Słucham cię.
 Ale staruszek jeszcze mocniej trząść się zaczął.
 —Czego się lękasz? — podjął Roland. — Mów śmiało.
 Andegaweńczyk wskazał wymownem spojrzeniem służącego, który go wprowadził.
 — To, co mam powiedzieć jego wielmożności, tylko przez jego wielmożność powinno być wysłuchane.
 — Wyjdź, Blazjuszu! — rozkazał hrabia, zaczynając się już niecierpliwić.
 Pozostawszy sam na sam z Rolandem, staruszek wyprostował się nagle i dźwięcznym, donośnym głosem wyrzekł:
 — Muszę być zatem naprawdę dobrze przebrany, skoro mnie nawet jaśnie pan nie poznał.
 — Rinaldo! — zawołał hrabia zdziwiony.
 — Ja sam — potwierdził szczwany łotr, — Zwolniony zostałem na jeden dzień tylko, ale przekona się jaśnie pan zaraz, żem i tego dnia nadaremnie nie stracił.
 — To ty naprawdę! — powtórzył hrabia, nie mogąc wyjść z podziwienia. — Obrotny człek z ciebie, mój mości Rinaldo, i mistrzowsko umiesz postać swą zmieniać.
 — Sługus uśmiechał się z zadowoleniem.
 —Niechże teraz jaśnie pan posłucha — rzekł, zbliżając się do hrabiego — czegom w tej nowej skórze dokonał.
 — Mów; słucham niecierpliwie.
 W kilku słowach Rinaldo opowiedział wiadome nam zdarzenia.