Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/166

 — Kiedyż wyrusza w drogę?
 — Jutro o świcie.
 — A ty?
 — Podążę wślad za nim, albo też komu innemu śledzić go każę. Pan hrabia raczył obdarzyć mnie zupełnem w sprawie tej zaufaniem,nieprawda?
 — Tak jest; najzupełniejszem.
 — Mam zaszczyt przeto upraszać pana hrabiego o pozostawienie mi całkowitej swobody działania. Posiądę list Castillana i pismo hrabiego de Lembrat, choćby mi przyszło całą bandę opryszków z Nowego Mostu wyprawić naprzeciw Kapitana Czarta i jego sprzymierzeńca. Tymczasem — dodał słodko — będę prosił o nowy zasiłek.
 Roland wysunął szufladę pełną złota.
 — Zaczerpnij, ile ci trzeba, Na pieniądzach zbywać ci nie będzie.
 Sługus zanurzył obie ręce w złocie, które iskrzyło się przy blasku świec,i napełnił niem długą jedwabną sakiewkę.
 — Za kilka dni — rzucił — może nawet już jutro, wstąpimy na drogę, wiodącą bezpośrednio do celu.Pan hrabia dostanie nakoniec do rąk ów dokument tak pożądany i uwolni się na zawsze od swego wroga.
 — Zalecam przezorność. Niech ani jedna kropla krwi nie będzie przelana niezręcznie.
 — Jaśnie pan może być spokojnym.Jeśli Bergerac zostanie zabity, nastąpi to wówczas dopiero, gdy już nic zeń wydobyć się nie da. Co się zaś tyczy Castillana...
 — O! z tym możesz zrobić, co ci się podoba.
 — To drobna zwierzyna, Zegnam jaśnie pana. Wkrótce mam nadzieję dać znać o sobie.
 — Bądź zdrów, Rinaldo. Będę miał w pamięci