Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/170

 —Do kroćset! bardzoś pan prędki! Pokażę go panu jutro rano.
 — A gdzie pieniądze?
 Opalona, brunatna prawie ręka Estebana , podobna do łapy goryła, wyciągnęła się do Włocha, który położył na niej dziesięć sztuk złota.
 —Dalej!-rozkazał szlachcic prowansalski.
 —Do diabła!jesteś pan drogi, mój panie!
 Pięć nowych dukatów zadzwoniło na dłoni bandyty,
 — To zaliczka — oświadczył on spokojnie. — Po sprawie, wyliczysz mi panie trzy razy tyle.
 A gdy Rinaldo przyglądał mu się z gniewnem zdziwieniem, Esteban dodał:
 — Jak się podoba; wolno przyjąć lub nie!
 —Nie mam czasu na targi — rzekł Rinaldo.—Zgoda zatem, ale niechże robota będzie porządna.
 Straszny drągal wpatrywał się w Rinalda, nic nie mówiąc. Wzrok jego był tak przenikliwy, tak obojętnie na wszystko przygotowany, tak spokojnie okropny, że Włoch uczuł, jak dreszecz zimny przebiega mu po ciele.
 — Nie powiedziałeś mi pan dotąd nazwiska mego przeciwnika — rzekł wreszcie zbir.
 — Nazwisko? Naco panu nazwisko! Nazywa się Castillan. Podejmuję się urządzić panu spotkanie z nim w odległości kilku mil od Paryża. Do pana należy wynaleźć powód sprzeczki.
 — Od tej chwili możesz pan uważać go za nieistniejącego.
 — Ale! — porwał się z miejsca Rinaldo — potrzebne nam są konie i odzież podróżna. Poczekajcie tu na mnie. Za godzinę musimy być gotowi do drogi.
 Służący hrabiego Rolanda zabrał się energicznie do dzieła i w tej samej chwili, gdy Sulpicjusz Ca-