Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/180

 — A panowie — zwrócił się Esieban do Ben Joela i Rinalda — czy nie odmówicie mi swych usług?
 — Bezwątpienia — odpowiedział Rinaldo, — Obadwaj wprawdzie, jak sądzę, posiadamy mało doświadczenia w tego rodzaju sprawach, nie wypada nam jednak odmawiać.
 — Chodźmy zatem,
 — Jeszcze słowo — wtrącił Castillan, Czy pana co zmusza do takiego pośpiechu?
 — Im prędzej, tem lepiej.
 — Dla mnie byłoby lepiej odłożyć tę rzecz do wieczora. Chciałbym załatwić kilka spraw przed spotkaniem.
 — Przystaję. Będziemy się bili przy latarni.
 — Jeśli to panu dogadza, przystaję i ja.
 I Castillan wyszedł z izby.
 W pół godziny później miał już sekundantów. Byli nimi dwaj oficerowie z pułku Casteljaloux, którzy na samo imię Cyrana pośpieszyli z ofiarowaniem swych usług.
 Esteban, pozostawszy z towarzyszami, spojrzał na nich, czyniąc znaczący ruch głową.
 — Wiecie-rzekł-com mu zaproponował?
 — Cóż takiego?
 — Pojedynek przy latarni.
 — Cóż stąd?
 — Nie byle kto, moi kochani panowie, może się bić w ten sposób. Trzeba do tego znać wszystkie subtelności szermierstwa. Myślałem, że mi dacie do zakłucia pisklę, tymczasem, jak mi się zdaje, będę miał do czynienia z opierzonym już dobrze kogutem.
 — Do kroćset! — mruknął Rinaldo — a jeżeli on pana zabije?
 Zbir uśmiechnął się lekceważąco.