Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/20

 — Poczytujesz pan zatem autora za wielkiego winowajcę?
 — Za heretyka, mój panie. Zasłużył, aby go wyklęto.
 — Doprawdy?.
 — Alboż nie wygłasza rzeczy ubliżających w najwyższym stopniu naszej świętej religii?
 — Musiałeś pan źle słyszeć. Oto, co mówi ten autor.
 I sąsiad człowieka z gwizdawką jął deklamować całą tyradę z „Agrypiny“. Po tej pierwszej tyradzie nastąpiła druga, po drugiej trzecia... Coraz większy zapał ogarniał deklamatora.
 — Ależ, panie! — zawołał tamten, zalany niewstrzymanym potokiem poezji — jak mogłeś zatrzymać w pamięci tak wiele wierszy?
 — Czy przyznajesz pan, że wiersze te nie są złe?
 — Przyznaję.
 — Czemuż zatem wygwizdywałeś je przed chwilą?
 — Spojrzyj pan na publiczność... Bardzo wiele osób pogląd mój podziela!
 — Biedacy! Gdy jeden osieł ryknie, inne mu zaraz wtórują...
 — Panie! to wygląda na obelgę!
 — Tak pan sądzisz?
 — Jestem tego pewny.
 — Tem gorzej dla pana! Ale sza!... Zaczyna się akt czwarty — trzeba słuchać z uwagą.
 — Podzielam pańskie zdanie. Wrócimy do naszej sprzeczki za chwilę i poprowadzimy ją w inny sposób.
 — Pan z prowincji? — zapytał szydząco deklamator, usłyszawszy pogróżkę.
 — Jestem margrabia de Lozerolles.