Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/212

 — Za późno?
 — Tak, gdyż tę samą myśl powzięłam już przed chwilą, i kieliszek, który ci podaję, jest właśnie moim kieliszkiem.
 O! Maroto! jeśli nie przestaniesz osypywać mnie łaskami, wybuchnę jak zapalona mina!
 Nie wybuchaj i pij!
 Masz słuszność. Za naszą miłość!
 — Za naszą miłość!
 Castillan wychylił kieliszek jednym łykiem. Po chwili brzękowi trącanego szkła odpowiedział odgłos pocałunku.
 Biedny Sulpiciusz znajdował się już całkowicie w pętach czarodziejki.
 Marota pochwyciła tamburyno.
 — Teraz, władco mój — rzekła wesoło-siądź i patrz.
 Pod palcami tancerki zadrżał i zahuczał pergamin na bębenku, ona zaś sama jęła śpiewać jakąś przeciągłą, monotonną melodię, próbując jednocześnie ruchów tancerskich, a raczej wykonywając coś nakształt uroczystego marsza, przeplatanego pełnemi wdzięku i dostojności pozami.
 Sulpicjusz z rozszerzonemi oczyma, z ustami półotwartemi, wpatrywał się w cygankę z takim zachwytem, jakby miał przed sobą jakieś nadprzyrodzone zjawisko.
 Niebawem głos tancerki ożywił się.
 Poważna i powolna miara pieśni ustąpiła miejsca lekkiemu i wesołemu rytmowi; dzwonki tamburyna żywiej zadźwięczały.
 Nagle,cyganka stanęła w miejscu i za jednem poruszeniem zrzuciła z siebie powłóczystą szatę, która do stóp jej spadła.
 Sulpicjusz doznał jakby olśnienia.
 Zniknęła gdzieś Marota; przed sobą miał jakąś