Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/224

rosty, Jana de Lamothe, który z właściwą sobie zaciekłością prowadził sprawę Ludwika.
 Ten ostatni, w oczekiwaniu ostatecznych wyników procesu, liczył długie i bolesne godziny samotności w jednej z najmroczniejszych celek więzienia Chatelet.
 — I cóż tam, kochany starosto? — zapytał hrabia. — Daleko już posunęliśmy się ze sprawą?
 — Posuwamy się zwolna, lecz sprawiedliwość im powolniejsza tem pewniejsza, Co porabia Cyrano.
 — Nie wiem — odparł Roland z udaną obojętnością. — Jesteśmy trochę na bakier od czasu, gdy wyszło na jaw oszustwo jego protegowanego.
 — Rozumiem to dobrze. Bergerac poczytuje się za nieomylnego i rzuca się wściekle na wszystkich, co próbują wyleczyć go z zarozumialstwa!
 — Osądziłeś go, starosto, nadzwyczaj trafnie, Ale zapomniałem, że mam do pana małą prośbę.
 — Jaką?
 — Chciałbym zobaczyć tego Manuela.
 — Osobliwa fantazja!
 — Nie; upewniam pana, że to nie fantazja, Czy trwa on dalej w swym uporze i pretensyj swych nie chce się wyrzec?
 — Bardziej, niż kiedykolwiek.
 — Otóż pochlebiam sobie, że potrafię uczynić go skromniejszym, Czy możesz mi, panie starosto, udzielić upoważnienie, o które proszę? I czy zezwolisz łaskawie, aby to upoważnienie mogło być w potrzebie przekazane innej osobie?
 Starosta nakreślił kilka słów na karcie i podając ją Rolandowi, dodał:
 — Z tą kartą w ręce dostaniesz się pan bez trudności do celi Manuela. Zapewni też ona wolny