Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/237

przytwierdzona była krótkim, silnym łańcuchem do podłogi więziennej.
 Skinął na klucznika, aby się oddalił i przystąpił do Manuela.
 — Nie spodziewałeś się pan moich odwiedzin? — rzekł.
 — Dlaczego? — odrzekł więzień z ironią. — Pragnąłeś pan może własnemi oczami upewnić się, czy jestem dobrze strzeżony.
 — Mylisz się pan. Przybywam, aby się dowiedzieć, czy chcesz pan stąd się wydostać.
 — Pan mówisz o uwolnieniu mnie! — pan!
 — To pana dziwi?
 — Nie, nic mnie już nie dziwi. I słyszysz pan, że nawet to słowo „uwolnienie“ wymawiam głosem spokojnym, bo wiem, że w ustach pańskich jest ono przynętą, którą się rzuca do sideł.
 — Fałszywie sądzisz mnie, Manuelu!
 — Czyż mogę sądzić inaczej! Racz pan przedstawić wyraźnie swe zamiary.
 Roland wyciągnął z kieszeni kiesę.
 — Mieści się tu — rzekł — suma znaczna, prawie majątek dla ciebie, coś dotąd żył w niedostatku a nawet w nędzy. Zgódź się, Manuelu, opuścić Francję, wynieść się stąd na zawsze, a ten majątek będzie twoim.
 — Niezręczny to krok, mój panie — zaszydzi więzień. — I gdyby czcigodny starosta słyszał pańskie słowa, wystarczyłyby one do popsucia całej pańskiej sprawy.
 — Nie rozumiem pana.
 — Jakto? Poczytujesz mnie pan za fałszerza. oskarżasz o podstępne przywłaszczenie imienia twego brata, posiadasz pan zupełną pewność potępienia mnie w oczach sprawiedliwości, i ofiarowujesz mi tak niedorzecznie pieniądze, abym cię