Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/27

 — Ofiarowywać codziennie bukiet, nic to trudnego — ale wiersze! Albo nieznajomy wielbiciel posiada talent większy, niż nasi modni poeci, albo też... zaopatrzył się zawczasu w zapas wierszy miłosnych, zastosowanych do każdej okoliczności.
 — Jesteś złośliwa, Paketo,
 — Czy pozwoli mi panienka być także — ciekawą?
 — W jakim celu?
 — Chciałabym zadać panience jedno pytanie.
 — Mów.
 — A więc — z ręką na sumieniu — z jakiem uczuciem przyjęła panienka te bukiety i te wiersze?
 — Być może, Paketo, że jestem nieco płocha.
 — To nie odpowiedź.
 — Nech i tak będzie. Dowiedz się zatem, że śmiałość nieznajomego mocno mnie rozgniewała.
 — To natnralne. Ale... potem?
 — Potem przywykłam do niej.
 — Tak dalece, że dziś?...
 — Dziś, jak sądzę, nie mogłabym już gniewać się nań za rzecz, którą przyjmowałam z pobłażaniem.
 — I naprawdę panienka go nie zna?
 — Przysięgam ci, że naprawdę.
 — Nie podejrzewa panienka nikogo?
 — Nikogo.
 — Nawet hrabiego de Lembrat, swego narzeczone?
 — Jego! Skąd ci to mogło przyjść do głowy! Wszakże widuje mnie codziennie i każdej chwili może dowoli ze mną rozmawiać. W jakimże celu miałby ofiarowywać mi w tajemnicy wiersze i kwiaty?
 — Może to delikatna forma pamięci i hołdu?
 — Nie.