Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/279

drapiąc się w głowę. — Nie przelewa mi się tu wcale!
 — Masz tu zatem pistola; przyda ci się.
 Pietrek wyciągnął rękę, ale drżała mu tak silnie, że omal nie upuścił pieniądza.
 Nie zdziwiło to drżenie wcale Cyrana. Jednak zapytał.
 — Dlaczego drżysz, mój chłopcze?
 — To z wielkiego szczęścia, mój jegomość! Jeszcze nigdy nie miałem tyle pieniędzy na własność.
 — Jeśli tak, to mógłbym cię uczynić bardzo szczęśliwym.
 — Ciekawym jak?
 — Gdybyś spełnił to, czego od ciebie zażądam, dosłałbyś dwadzieścia takich samych pistolów, które byłyby twoją własnością, jak ten oto kapelusz, co go masz na głowie.
 — Co też jegomość wygaduje! Dwadzieścia pistolów? Alboż ja mógłbym tyle schować przy sobie?
 — Przekonasz się, gdy zrobisz,o co cię po proszę.
 — To niechże już jegomość powie raz, o co chodzi?
 Cyrano przybrał minę tajemniczą.
 — Dowiedz się zatem, przyjacielu, że niema jeszcze półgodziny, jak objawił mi się tu: anioł i oznajmił, że sprawa moja przybierze obrót korzystny dla mnie, jeśli jutro rano wysłucham mszy świętej w kościele Marji Panny w Castan, przed wielkim ołtarzem. Oświadczyłem aniołowi, że uczynić tego nie mogę, gdyż jestem zamknięty i pilnie strzeżony, ale anioł odpowiedział, że przyjdzie do mnie człowiek, przysłany przez dozorcę dla towarzystwa i że temu człowiekowi wystarczy objawić