Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/302

przy kościele, a znajdujemy się właśnie przed dzwonnicą.Zresztą ja znam Saint-Sernin. Pozwól, że będę twą przewodniczką.
 — Niema więc nic takiego, czego byś nie znała!
 — Co znów! Ale znam Seint-Sernin, a tym razem to nam wystarczy.
 — Śpieszmy zatem!
 — Jesteś zbyt prędki. Czyż chciałbyś tak od razu wejść do mieszkania proboszcza?
 — Rozumie się!
 — Jakaż nieroztropność! Postawionoby cię na oczy z Ben Joelem, który naturalnie nazwałby cię oszustem. Mimo twych zapewnień, ksiądz wahałby się z uznaniem w tobie prawdziwego Castillana i być może nawet wyrzuciłby cię za drzwi, gdyź Ben Joel ma tę wyższość nad tobą, że przybył wcześniej i że posiada w ręce list Cyrana.
 — Cóż więc czynić?
 — Nie pokazywać się nieprzyjacielowi i natarciem obserwować go z ukrycia.
 — Obserwować! — mruknął Sulpicjusz — to łatwo powiedzieć! Ale co i kogo obserwować? Na tym placu czarno, jak w piekle.
 — Prawda, ale tam, na końcu tego placu, błyszczy jedno jasno oświetlone okno.
 — Więc cóż?
 — Jest to okno plebanii. Pański człowiek tam się właśnie znajduje, mości Sulpicjuszu!
 — To bardzo możliwe.
 — Chodzi teraz o to, aby wiedzieć, co on porabia.
 — Widzisz, że wyszło na moje. Trzeba, żebym poszedł do proboszcza.
 — Broń Boże! Chodź za mną; pokażę ci, co masz czynić.
 Koń został przywiązany do drzewa, na miękkim,