Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/324

 — Jaśnie pan jeszcze nie wstał — zauważył lokaj.
 — Proszę zawiadomić go o mojem przybyciu — nalegała Zilla.
 — Obudzić pana hrabiego! O!nigdybym się na to nie odważył. Jeśli pani chce, niech zaczeka.
 — Zgoda!
 I cyganka, na znak dany przez służącego, poszła za nim do pałacu.
 W przestronnym i pięknie przybranym przedpokoju kazano jej czekać, uprzedzając, że ma być cierpliwa.
 Trzy długie, jak wieczność, godziny upłynęły jej na tem oczekiwaniu. Wreszcie do uszu jej dobiegł głos znajomy.
 Hrabia był już na nogach, a dźwięk jego głosu wskazywał, że miota nim gniew straszny.
 Po krótkiej chwili stał już przed nią. Dziewczyna nie wątpiła, że ona to była przyczyną gniewu, który widniał jeszcze we wzroku Rolanda i którego wybuchy z wnętrza pokojów pałacowych przedostawały się aż do niej.
 Wstała, postąpiła kilka kroków ku niemu i, nie,czekając na zapytanie, rzekła tonem prawie szorkim:
 — Chcę z panem pomówić.
 — O tak wczesnej godzinie? — zapytał hrabia, starając się opanować głos i nadać mu odcień żartobliwy.
 — Godzina nic tu nie znaczy. Oddal pan służbę.
 — Przemawiasz, moja piękna, tonem iście królewskim. O cóż to idzie?
 Odprawił gestem postępujących za sobą lokajów i z miną zniecierpliwioną rzekł:
 — Śpieszy mi się. Mów, czego żądasz?
 — Zaraz to zrobię, Przyszedłeś pan do mnie