Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/329

 —Tak, lecz ty nie posiadasz prawa żądania jej, Zilla podniosła głowę.
 — I dlaczegóż to? — spytała.
 — Jesteś zbyt ciekawa.Czyż trzeba ci mówić, że nie jestem jeszcze zupełnie pewny twego nawrócenia i że nie mogę nastręczać ci sposobności porozumienia się z oskarżonym.
 — I cóż ja mogę przedstawiać groźnego dla sądu?
 — Czyż ja mogę wiedzieć? Odejdź w pokoju, dziewczyno, i nie grzesz więcej.
 — Błagam pana, wysłuchaj mnie.Idzie tu może o życie Manuela! Pozwól mi widzieć się z nim.
 — Tracisz czas nadaremnie.
 — Pozwól przynajmniej napisać do niego.
 — Dość już. Nie mam czasu na rozmowy z tobą. Łzy twoje wcale mnie nie wzruszą. Gdy raz powiem; nie, to — nie! Bądź o tem jak najmocniej przekonana.
 Starosta zadzwonił.
 Zjawił się woźny.
 — Jeżeli ta kobieta — rzekł doń, wskazując Zillę — jeszcze raz zjawi się,tu, nie puszczać jej.
 W tejże chwili powstał i, ponawiając scenę, która odegrała się niedawno w pałacu Lembrat, otworzył drzwi w głębi komnaty i zniknął.
 Z piersi Zilli wyrwał się okrzyk gniewu i oburzenia. Chciała wszystko wyjawić, wyznać całą prawdę, tymczasem wcale słuchać jej nie chciano.
 Nadzieja, którą łudziła się, idąc najpierw do hrabiego, następnie do starosty, zgasła już w jej sercu na zawsze.
 Siostra Ben Joela zrozumiała, że odtąd już tylo na siebie samą liczyć może.
 W tej chwili napółnieprzyłomna od znużenia, gorączki i strapień moralnych miała straszne widzenie.