Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/346

 Nic...nic mi nie jest — rzekł więzień, odczytując raz jeszcze pism? cyganki.
 W piśmie tem znajdowały Się rzeczy przerażające.
 Zilla uprzedzała Manuela, aby się miał na ostożności donosiła mu o skradzionej przez hrabiego truciźnie i błagała, aby nie dotykał jedzenia, które tego rana przyniesie mu służący Rolanda.
 Otóż właśnie jedzenia tego Manuel już skosztował.
 — Jestem zgubiony! — powtórzył.
 Jednak nie uczuwał jeszcze żadnych cierpień, trucizna zaś, o której mu donoszono, działa piorunująco.
 Oczy jego padły wówczas na koszyk, w którym spoczywały nietknięte jeszcze dwie butelki wina.
 Wziął jedną, utrącił szyjkę o kamień, umaczał w płynie palec i dotknął nim warg.
 Uczuł natychmiast jakby sparzenie i cisnął daleko od siebie butelkę, która rozbita się na kamiennej posadzce.
 Zaraz potem chwycił dzbanek i napił się wody.
 Johann przyglądał się temu wszystkiemu z niezmiernem zdziwieniem i ciekawością.
 — Cóż się to tu dzieje? — ośmielił się wreszcie zapytać.
 — Nic wielkiego!-zaśmiał się gorzko więzień.—Stwierdzono raz jeszcze, mój przyjacielu, że jestem w samej, rzeczy wicehrabią Ludwikiem de Lembrat.Proszę cię, powtórz to człowiekowi, który przychodził tu dziś rano, i niech słowa te zaniesie swemu panu. Będzie to dostateczne, aby tu już więcej noga jego nie postała. A co do ciebie bądź pewnny, że nie, zapomnę do końca życia przysługi, jaką mi wyświadczyłeś, przynosząc tę bransoletę.