Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/347

 To była przysługa?
 — Ocaliłeś mi poprostu życie.
 — Więc to wino?...
 — Zachowaj to wszystko w najgłębszej tajemnicy. Poprzestań jedynie na wypełnieniu zlecenia, które ci daję.Później, być może, zażądam twego świadectwa. A gdy wydostanę się na wolność, bo mam nadzieję, że to prędzej lub później nastąpi, potrafię wynagrodzić ci okazaną mi życzliwość.
 Po odejściu strażnika Manuel wyjął z kosza pozostałą butelkę i ukrył ją w kącie swej celi.
 Następnego dnia poseł hrabiego de Lembrat przybył do Chatelet — z próżnemi rękoma.
 „Przybywał poto tylko — oświadczył niepytany aby dowiedzieć się, co słychać nowego“.
 Odpowiedzi na to pytanie udzielił mu Johann, wedle wskazówek, otrzymanych od Manuela.
 Człowiek ten, który naturalnie o niczem nie wiedział, zaniósł ją zkolei swemu panu.
 Hrabia wydał pomruk wściekłego gniewu.
 — Wymieniłeś zatem przed więźniem moje nazwisko? — zapytał.
 — Bynajmniej. Jaśnie pan zabronił mi tego surowo.
 — Jakże więc... Ale dość. Idź precz!
 Służący, przerażony straszną miną Rolanda, spełnił czemprędzej ten rozkaz.
 — Któż to mnie zdradził? — zadał sobie pytanie hrabi, pozostawszy sam. — Manuel żyje i z głębi swego podziemia wygraża mi. Jutro, być może, oskarży mnie. Wielki już czas położyć koniec przewlekłej procedurze sądów starościńskich.
 Zadzwonił gwałtownie, kazał zaprzęgać do karety i udał się do prześwietnego Jana de Lamothe.