Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/35

 — Bywam nim niekiedy, wielmożny panie.
 — Jesteśmy w takim razie braćmi. Pozdrawiam cię w imię Apollina.
 — Młodzieniec skłonił się.
 — Dzięki, panie Cyrano — rzekł uprzejmie.
 — Znasz mnie zatem? — Jak wszyscy w Paryżu.
 „To dziwne — myślał w tej chwili Cyrano — rysy tego chłopca doskonale są mi znajome. nawet dźwięk jego głosu nie jest mi obcy.“
 I w zamyśleniu jął na nowo wzrokiem przenikliwym badać od stóp do głowy młodego grajka.
 — Co ci jest, przyjacielu? — zagadnął Roland, zauważywszy dziwny wyraz twarzy Sawinjusza.
 Poeta ocknął się z zadumy.
 — Nic — odrzekł. — Studjowałem swego kolegę po lutni. Poeta jest zawsze zwierzęciem niezwykłem i godnem uwagi.
 Nastała chwila wyczekiwania, podczas której, wśród tej grupy z najsprzeczniejszych żywiołów złożonej, krzyżowały się spojrzenia, będące przeróżnych uczuć wyrazem.
 Cyrano nie przestawiał badać Manuela; Manuel wpatrywał się rozpłomienionym wzrokiem w Gilbertę, którą przyprawiało to o niepojęte wzruszenie.
 Oczy Zilli, zwrócone na Manuela, ciskały błyskawice; Roland przenosił wzrok z jegnej osoby na drugą, starając się odgadnąć znaczenie tajemniczej sceny.
 Co się tyczy człowieka z czarnemi włosami, nie przyglądał się on nikomu, myśląc jedynie o tem, aby się jemu nie przyglądano, Obecność Cyrana dokuczała mu niezmiernie“
 Poeta zwrócił się nagle do Gilberty z propozycją:
 — Może Zilla postawi pięknej zasępionej horoskop? Czy zgoda?