Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/352

dzieła, rozlewając krew, z czego prędzej lub później musiałbym się tłumaczyć. Nabawiłoby mnie to niepotrzebnych kłopotów i byłoby dla mnie wcale nie pożądane,tu zwłaszcza, gdzie zamyślam zczasem osiąść na stałe.
 — Niech i tak będzie! — zgodził się Ben Joel, ustępując towarzyszowi cały zaszczyt prowadzenia dzieła.
 Była dziewiąta wieczorem, gdy sprzymierzeńcy dotarli do Saint-Sernin.
 — Gdzie oberża? — było pierwsze pytanie Rinalda.
 — Na placu przy kościele.
 — To znaczy zarazem bardzo daleko i bardzo blisko. Daleko dla potrzebujących prędkiego wypoczynku; blisko dla tych, którym pilno do proboszcza.Wolałbym coś pośredniego.
 Ben Joel nie odpowiedział. Oczy jego zagłębiły się w ciemności, usiłując ją przeniknąć.
 —Patrz!—rzekł po chwili, wskazując małe światełko, które drżało woddaleniu.
 — Widzę, cóż z tego?
 — To światło pali się w małym, samotnym domku, na końcu tej drogi. Nie jedźmy dalej.
 Rinaldo usłuchał rady i wstrzymał konia. Zsiadł następnie, aby zrobić przygotowania do komedii, która miała być za chwilę odegrana.
 Ben Joel został zawiniety w płaszcz towarzysza i położony na koniu, którego Rinaldo ujął za uzdę i pociągnął w stronę owego domu.
 Była to lepianka, nader skromnej powierzchowności, niziuchna, porosła mchem i w ziemię zapadła.
 Rinaldo zapukał silnie do drzwi, wołając:
 —Jeśliście dobrzy chrześcijanie, otwórzcie, otwórzcie jak najprędzej!
 Mieszkaniec lepianki był zbyt wielkim biedakiem,