Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/355

rzył drzwi na całą szerokość i wyszedł na spotkanie wieśniaka i księdza.
 — I cóż? — spytał, zwracając się doń proboszcz, uprzedzony już o wszystkiem — jakże się miewa chory?
 — Nie mówi i nie porusza się, sądzę jednak, że jeszcze słyszy. Niech mi ksiądz proboszcz wybaczy łaskawie, żem go trudził o tak późnej godzinie.
 — Mniejsza o to, bylebym nie spóźnił się.
 — Proszę wejść — rzekł Rinaldo. — Ty zaś, przyjacielu — zwrócił się do wieśniaka, wciskając mu w rękę złoty pieniądz — bądź łaskaw zająć się moim koniem. Widziałem niedaleko stąd jakąś opuszczoną szopę; będzie mu tam dobrze. Trzeba go tylko rozkiełznać i napoić.
 — Zrobi się wszystko jak najlepiej-oświadczył wieśniak, olśniony hojnością nieznajomego.
 I odszedł, pozostawiając księdza sam na sam ze zbójem.
 Proboszcz bez żadnej obawy wstąpił do chaty.
 Przy niepewnem światełku lampy widać było nieruchome ciało cygana, spoczywające na posłaniu z liści.
 Czarne, gęste włosy zasłaniały mu górną połowę twarzy; reszta niknęła pod naciągnionym wysoko płaszczem. Widoczne były tylko ręce, leżące na wierzchu i gotowe do pochwycenia ofiary.
 W ciemnicy tej ksiądz Jakób zaledwie rozróżniał przedmioty.
 Rinaldo wskazał mu łoże.
 — Oto ten nieszczęśliwy, księże dobrodzieju.
 Jakób Szablisty ukląkł i pochylił się nad leżącym, zapytując ilnym głosem:
 Czy słyszysz mnie, mój bracie?
 W tejże chwili, z błyskawiczną szybkością, gan