Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/37

 — Doprawdy!
 — Wszystko w tych liniach jest mrokiem i tajemnicą. Pozwól mi zebrać myśli, jaśnie panie.
 — Są więc tam rzeczy straszne?
 — Być może!
 Zilla z pochyloną głową, z okiem w jeden punkt utkwionem, pogrążona w milczącej zadumie, zdawała się o świecie całym zapominać.
 Podczas gdy wszyscy zajęci byli tą sceną, młodzieniec jakiś, skromnie odziany, o śmiałych ruchach i złośliwym wyrazie twarzy, wmieszał się nieznacznie do towarzystwa. Był to Sulpiciusz Castillan, sekretarz Cyrana. Nie znalazłszy swego pana w pałacu Burgundzkim, przybywał szukać go w pałacu Faventines.
 Szlachcic dał mu znak, który mówił:
 „Nie odzywaj się ani słówkiem i czekaj. Jesteś mi potrzebny.”
 Rolanda de Lembrat zaczynały już niecierpliwić długie ceregiele wróżki,
 — Powiedz nareszcie, co jest do powiedzenia — rzekł cierpko.— Widzisz, że wszyscy na to czekają.
 Lecz Zilla potrząsnęła głową i, odsuwając rękę hrabiego, szepnęła:
 — Nie, ja tego powiedzieć nie mogę.
 — Tajemnica? Tak najwygodniej.
 Odgadywaczka przyszłości zatopiła ostre jak sztylet spojrzenie w szydzących oczach sceptyka; potem odparła dobitnie:
 — Tak najroztropniej...dla spokojności pańskiego umysłu.
 Hrabi wzruszył lekceważąco ramionami.
 — Dość tych kuglarstw! Zaśpiewaj nam teraz jaką piosenka miłosną. To wolę.
 Do rozmowy wmieszał się starszy z mężczyzn.