Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/373

ryża. Nie głupim zrobić to wcześniej. Za dużo kosztowałaby mnie ta zabawka!
 — Ma zupełną słuszność — zadecydował burgrabia, zwracając się do obecnych.
 — Możecie zatem panowie być jak najspokojniejsi — dodał cygan z dobrodusznym uśmiechem, wodząc po zgromadzeniu wzrokiem życzliwym— mojej przyczyny z pewnością wisieć nie będziecie.
 Zabawa przeciągnęła się do późnej godziny.
 — Basta! — odezwał się wreszcie burgrabia. — Pan de Bergerac ma bardzo rano wyruszyć w dalszą drogę. Każda przyjemność musi mieć swój koniec, Trzeba iść spać.
 — Czy ja tu pozostanę? — spytał skromnie cygan.
 — Nie; nie jesteśmy przecie, do licha, barbarzyńcami. Będziesz pan nocował przy mnie, w małym pokoiku, obok mojej sypialni; jestem zaś przekonany, że zachowasz się rozsądnie i nie zechcesz wypłatać mi figla, wynosząc się kryjomo.
 — Przysięgam na honor! — oświadczył z godnością niezmierną Ben Joel, którego nic nie kosztowały tego rodzaju zaklęcia.
 — Chodź pan zatem.
 Cygan udał się ze swym przewodnikiem do jednej z oficyn zamkowych, gdzie burgrabia zajmował mieszkanie z trzech izb złożone.
 Pierwsza izba była rodzajem przedsionka, z którego prowadziły drzwi do przestronnego pokoju, ten ostatni zaś łączył się bezpośrednio z gabinetem, o którym właśnie mówił uprzejmy gospodarz.
 W gabinecie tym burgrabia rozesłał materac i rzekł uprzejmie do gościa:
 — Zdaje mi się, że nie będzie tu panu najgorzej. Życzę dobrej nocy i przyjemnych marzeń.
 Po tych słowach wyszedł i Ben Joel usłyszał lekkie zakręcenie klucza w zamku.