Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/381

mi łaskawie, że cię odrywam od ważnych zajęć, lecz...
 — Lecz — przerwał starosta, uprzedzając myśli gościa — jesteś pan niecierpliwy dowiedzie się o obecnym stanie naszej sprawy.
 — Nieinaczej. Zaciekawia mnie niezmiernie ten proces, nie dlatego, bym pożądał zemsty lub jakiegokolwiek osobistego zadowolenia, lecz że pragnę dojść, jakie pobudki kierowały w rzeczywistości tymi, co ten niecny podstęp wymyślili.
 — Gdybyśmy chcieli wierzyć temu, co mówi oskarżony, nie było tu żadnego podejścia.
 — Wciąż zatem zaprzecza? — wykrzyknął Roland z doskonale udanem zdziwieniem.
 — Jest niesłychanie zacięty w swym uporze. Badałem go przed chwilą właśnie.
 — I cóż?
 — Utrzymywał najpoważniej w świecie, że nazwisko i tytuł, które przybrał, należą mu się z prawa, i że pan hrabia wie o tem lepiej, niż ktokolwiek inny!
 — Ja!
 — Tak, panie hrabio. Twierdzi on nawet rzecz niesłychaną doprawdy, a jednak prawdziwa — że sędziom przedstawi dowód...materialny dowód słuszności swych zeznań.
 — Dowód... materialny? — powtórzył Roland niespokojnie. Cóż takiego ma on na myśli?
 — Nie wiem. Odmówił bliższych wyjaśnień.
 — A pan starosta nie domyśla się o co idzie?
 — Nie, nie domyślam się. Jedna tylko rzecz mnie uderzyła. Podczas poprzednich przesłuchiwań Manuel był smutny, przygnębiony nawet. Na zadawane sobie pytania odpowiadał z widocznym wysiłkiem, świadczącym o upadku ducha, Dziś stanął