Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/393

Zilla dojrzała zamaskowaną kobietę. Za tą kobietą, w postawie pełnej uszanowania, stał człowiek jakiś, widocznie zaufany służący.
 Przed przywitaniem Zilli nieznajoma zwróciła się do towarzysza i rzekła:
 — Pilnuj drzwi, kochany Wilhelmie. Dopóki będę tu bawiła, nikt wejść nie może.
 Wilhelm wyszedł i obie kobiety zostały same.
 — Pani jesteś Zilla? — spytała nieznajoma.
 — Tak. Czego pani żąda ode mnie?
 — Powiem to zaraz. Przysięgnij mi jednak, wpierw, że w najgłębszej tajemnicy zachowasz moje odwiedziny.
 — Jakąż mam potrzebę przysięgania? Nie znam pani.
 — To nic. Cokolwiek tu zajdzie, musi pozostać między nami.
 — A więc dobrze, Przysięgam, że pani nie zdradzę.
 Zamaskowana kobieta zauważyła wówczas dopiero, że Zilla jest bardzo blada i że z trudnością trzyma się na nogach.
 — Pani jesteś słaba! — rzekła ze współczuciem.— Proszę cię spocznij.
 Zilla osunęła się na łóżko i wsparła się o poduszki w pozycji siedzącej; nieznajoma stała w miejscu.
 — Zillo — przemówiła po krótkiej chwili milczenia — zajmujesz się przepowiadaniem przyszłości z linii rąk; niekiedy także śpiewasz z towarzyszami na placach publicznych?
 — Ci, co mówili pani o mnie, znają mnie.
 Nieznajoma zdawała się przez chwilę namyślać: potem podjęła:
 — Ale to nie wszystko jeszcze, nieprawda? Posiadasz także inne umiejętności.
 — Nie. Nic więcej nie umiem, Co znaczy to pytanie?