Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/394

 — Nie chcesz mnie zrozumieć. Czy mam tłumaczyć się wyraźniej? Rasa, do której należysz, posiada tajemnice praktyk wszechmocnych, strasznych zaklęć, innym ludziom nieznanych. Czyż i ty sama nie odziedziczyłaś po ojcach jednej z tych tajemnic, stanowiących o czyjemś życiu lub śmierci?
 Zilla starała się wyczytać myśl nieznajomej w oczach, resztę bowiem twarzy skrywała przed nią maska.
 — A! — rzekła — chodzi pani zapewne o napój miłosny?
 — Nie! — zaprzeczyła tamta, potrząsając głową nie cierpliwie.
 — W takim razie...
 Teraz zkolei zawahała się Zilla.
 — Obawiasz się zgadnąć, czy też być zrozumiana? — spytała maski.
 Pochyliła się i szepnęła coś wróżce do ucha.
 — Trucizny! — wykrzyknęła cyganka. — Przyszłaś pani do mnie po truciznę?
 — Ciszej...Nie wymawiaj tego słowa, jeśli cię przeraża.
 — Nie słowo przeraża mnie, ale rzecz sama! Nie chcę przyjmować udziału w zbrodni.
 — Alboż wspomniałam ci, Zillo, o zbrodni?rzekła wyniosłym tonem nieznajoma.
 — I bez tego mogłam się była domyśleć.
 — Uspokój się — rzekła tamta z goryczą w głosie. — Jeżeli kto ma umrzeć od tej trucizny, to tylko ja sama.
 — Pani chcesz umrzeć? pani? tak młoda, tak bogata, tak kochana niezawodnie!
 — Co cię to obchodzi. Nie po współczucie tu przyszłam. Musi nadejść-wkrótce już może-dzień taki, że śmierć będzie jedyną dla mnie ucieczką. Nad tą śmiercią muszę mieć władzę. Czarna toń