Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/40

 I Roland, pokazując Manuelowi otwartą furtę, zawołał:
 — Wynoś się, błaźnie, jeśli nie chcesz, abym ci kij połamał na grzbiecie!
 — Za pozwoleniem — odparł Manuel tonem spokojnym i nie cofając się na krok jeden — gdybyś pan chwycił za kij, ja ująłbym za szpadę.
 Roland wybuchnął śmiechem szyderczym, zjadliwym...
 — Żebraku! — wykrzyknął — precz stąd!
 — Panie hrabio! — zawołała Gilberta, rzucając się pomiędzy zapaśników,
 Roland ujął ją za rękę.
 Nie obawiaj się, pani. Jeśli bywam zazdrośnym o najmniejszą rzecz, która osoby twej dotykał umiem też płacić za dostarczone ci rozrywki! Masz, łotrze!
 Cisnął Manuelowi kieskę, pełną złota.
 — Dziękuję — rzekł młodzieniec, odtrącając ją nogą — jestem już zapłacony.
 Brat Zilli, mniej skrupulatny, podjął z pośpiechem zdobycz, skłonił się do samej ziemi ofiarodawcy i rzekł:
 — Ja nie pracuję, jasny panie, z amatorstwa. Biorę z wdzięcznością wszystko, co dają.
 Manuel oddalił się wolnym krokiem, nie jak natręt, którego odpędzono, lecz jak szermierz, odchodzący z dumą z pola walki. Towarzysz i towarzyszka pośpieszyli za nim.
 Podczas gdy Roland śledził chmurnem spojrzeniem odchodzących, do ucha Pakety dobiegła smutna skarga margrabianki:
 — Ach, moja droga, to był cygan! Wszystko mi już teraz wzbrania kochać. Sen mój prześnił się.
 W tejże chwili Cyrano wydawał Sulpicjuszowi polecenie: