Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/403

 A jednak Sawinjusz, Castillan i Marota powrócili już z drogi.
 Wszyscy troje, nadzwyczaj znużeni, spali teraz głęboko.
 Przybycie Maroty było właśnie przedmiotem żywych rozpraw pomiędzy właścicielem zajazdu i gospodynią poety. Ta ostatnia musiała ustąpić swej izdebki tancerce i niemało była oburzona wtargnięciem do domu tego ładnego szatanka.
 Zilla zwróciła się z zapytaniem do gospodarza i nie mogła ukryć radości, dowiedziawszy się o powrocie Cyrana.
 — Czy mogłabym zobaczyć się zaraz z panem de Bergerac? — spytała.
 — Zaraz się dowiem — odrzekł zapytany, — Dochodzi dziewiąta, a pan de Cyrano, chociaż większą połowę nocy spędził bezsennie, nigdy później nie wstaje.
 Poprosił Zillę do środka i wbiegł na schody, wiodące na pierwsze piętro.
 Gospodyni, za przybyciem cyganki, oddaliła się w stronę bramy Nesle.
 Zilla była od kilku chwil sama w izbie gościnnej, gdy z wysokości schodów rozległ się głos gospodarza:
 — Proszę na górę!
 Usłuchała z pośpiechem wezwania i uprzejmy Gonin, wskazując jej drzwi, wiodące do pokoju poety, rzekł:
 — Niech pani wejdzie. Pan de Bergerac czeka na panią.
 Zilla zbliżyła się do stołu, przy którym siedział Cyrano, mimo wczesnej godziny zajęty już pisaniem.
 — A! a! co widzę! — rzekł wesoło — to ty, moja piękna! Nader miłą niespodzianką są dla mnie twoje odwiedziny, bom myślał, żeśmy już na wieki poróżnieni.