Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/408

mienione ani jedno słowo z tem znaczeniem, jakiego obawiał się margrabia.
 Sawinjusz był przez cały czas takim, jakim bywał zawsze w towarzystwie: wesołym, uprzejmym, dowcipnym. I
 Przy obiedzie, do którego, prócz dwóch młodzieńców, zasiadło kilka osób z rodziny margrabiego, Cyranowi dostało się miejsce obok Gilberty.
 — Kiedyż ślub? — zapytał przyciszonym głosem, korzystając z gwarnej rozmowy współbiesiadników.
 — Za dwa tygodnie! — odrzekła również szeptem Gilberta.
 — Pani przystałaś?
 — Nie, czyni się to wbrew mej woli.
 — Bądź pani spokojną. Zaślubisz Manuela. Ja pani za to zaręczam.
 Głębokie spojrzenie było całą odpowiedzią Gilberty.
 Hrabia, zatopiony w myślach, nie zauważył tej rozmowy.
 — Co porabia to bydlę Rinaldo? — zapytywał — on siebie. — Jakie ma zamiary Cyrano? Oszczędza mnie, to widoczne; ale czy ta jego powściągliwość będzie trwała dość długo, abym mógł albo ujść przed nim, albo też raz jeszcze go pokonać?
 Przy końcu biesiady Cyrano i Roland znów znaleźli się z zobą.
 — Jak widzisz, hrabio — szydził poeta — nie chcę zamącać ci przyjemności zabawy. Musimy jednak pomówić z sobą. Jaką godzinę będziesz łaskaw wskazać mi w tym celu?
 Roland pragnął zyskać na czasie.
 — Dziś wieczorem, u mnie w domu—odrzekł.
 — Zgoda; choć wolałbym prędzej.
 — Czekać cię będę o ósmej — dodał Roland ze szczególną miną.