Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/411

 Oczy jego z wyrazem nagłego ogłupienia zwróciły się na Cyrana.
 Poeta mówił dalej, zdając się nie spostrzegać zmieszania Rolanda.
 — Posiadam, prócz tego, zeznanie pisemne twego ojca. Jeśli znajduje się ono w moich rękach, nie są temu winni twoi wysłańcy, którzy czynili wszystko, co było w ich mocy, aby temu zapobiec, Niestety! nie powiodło im się to zupełnie i twój wierny Rinaldo ciężko przypłacił swe przemądre sztuczki.
 — Czy sądzisz pan, że Rinaldo jest twym wrogiem?
 — Mówmy w czasie przeszłym. Ja sądzę, że nim był...
 — A teraz?
 — Teraz, wszystko mi to już jedno — rzekł poeta obojętnie. — Rinaldo nie żyje.
 — Nie żyje! — wykrzyknął Roland.
 — Przeniósł się do lepszego świata, pozostawiwszy mi tę oto pamiątkę, jako dowód wiernego aż do końca spełniania obowiązków.
 I Cyrano, dotykając palcem policzka, pokazał hrabiemu czerwoną dotąd jeszcze kresę, którą wypisała mu na twarzy kula Rinalda.
 — Nie żyje! — powtórzył hrabia przygnębiony.
 — Opowiedziałem ci już kiedyś szczegóły, odnoszące się do twego urodzenia; czy chcesz, abym ci je teraz odczytał wprost z piśmiennego dowodu? Jest on u mnie, zapisany od początku do końca ręką starego hrabiego. Trzeba zgodzić się z rzeczywistością: jesteś, mój kochany, Rogacz, a nie de Lembrat. Jutro cały Paryż i dwór dowiedzą się o tem, jeśli będziesz się upierał i odmówisz zadośćuczynienia, którego żądam od ciebie.
 — Mów ciszej — rzekł hrabia tonem prawie błagalnym.— Zdaję się na twą łaskę.