Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/42

krokiem chwiejnym, potrącając przechodniów, potykając się o kamienie, olśniony, pijany, prawie nieprzytomny.
 Towarzysz przywołał go do rzeczywistości.
 — Hola, Manuelu! — zawołał drwiąco — co się z tobą dzieje? Głuchyś, jak pień, a język kołkiem stanął ci w gębie!
 — Z czego tak wnosisz, Ben Joelu?
 — Z czego? Ależ z tego, zacny wierszokleto, żem już trzy razy mówił do ciebie, a ty ani mru-mru.
 — Wybacz i bądź łaskaw powtórzyć raz jeszcze swe zapytanie.
 — Pytałem cię po przyjacielsku, czy...
 — Czy co?
 — Ech, nic! Prawdę mówiąc, mój nos nie powinien tam być wtykany.
 — Ależ mów, proszę cię.
 — Otóż chciałem, abyś mi wytłumaczył: co znaczyła ta heca w ogrodzie?
 — Jaka heca?
 — Ta siarczysta improwizacja, zwrócona do owej pannicy.
 — Myślę, żeś odgadł jej znaczenie?
 — Więc ty się naprawdę w tej sikorze zakochałeś? — wykrzyknął Ben Joel niezmiernie zdziwiony.
 — Tak — odrzekł Manuel głosem głębokiego przeświadczenia.
 — Diabli nadali! A do czegoż cię to doprowadzi?
 — Do niczego.
 — No, a co będzie z Zillą?
 Z Zillą?
 — Czyż nie widziałeś, że dziewczyna była jak na mękach?
 Manuel zwrócił pytające spojrzenie na towarzysza.
 — Na mękach, powiadasz?