Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/424

 A że zawsze dwie istoty, tak zespolone z sobą, rozumieją się nawzajem, choćby nawet nie rozmawiały, więc i ta para wyjawiła sobie uczucia, serca jej przepełniające.
 Przyszedł jednak taki dzień, że chłopiec; zapłakał.Dorozumiał się on tego dnia, że ptaszek chce go opuścić.
 Ponieważ dłuższe przetrzymywanie go w za mknięciu groziłoby mu może śmiercią, paź otworzył okno i pozwolił ptaszkowi ulecieć na pola, słońcem ozłocone.
 Sądził, że już się z nim nigdy nie zobaczy.
 Ale ptaszek nie był ani niegrzeczny, ani łatwo przyjaciół swych zapominający.
 W chłodny poranek październikowy, gdy paź przechadzał się po wsi, usłyszał niespodzianie tuż przy sobie szelest skrzydełek i krzyki wesołe.
 Skowronek spostrzegł go z wysokości i sfrunął, aby usiąść mu na ramieniu.
 Przez cały dzień ptaszyna nie opuszczała chłopca, obdarzając go, jak dawniej, piosenkami i pieszczotami.
 Następnie, za nadejściem wieczora, znów uleciała daleko,
 Nadeszła zima. Paź siedział sam w pokoju, przyglądając się przez szyby śniegowi, który spadał gęstemi, białemi płatkami, nakształt kwiecia migdałowego. Nagle, z pobliskiego pola, przyleciał ptaszek jakiś, usiadł za oknem i dziobkiem w szybę zapukał.
 Był to ten sam skowronek.
 Paź otworzył z pośpiechem okno i gorącemi pocałunkami ogrzał zziębłą ptaszynę. Od tego dnia przestał być smutnym.
 Skowronek opuszczał o, ale on wiedział, że powróci.